၂၅နှစ်ကြာမှ၊ မွေးရပ်မြေ၊ ဖလမ်းမြို့ပြန်ရောက်တဲ့နေ့
မထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲ၊ မျက်ရည်ကျခဲ့
မှတ်မှတ်ရရ Oct. ၅၊၁၉၈၈ ဖလမ်း စွန့်ခွာတဲ့နေ့
တနေ့နေ့ စစ်အာဏရှင်အပေါ် ၊ အောင်ပွဲခံပြီး
မိသားစု စုံစုံလင်လင်၊ ပြန်ဆုံမဲ့ရက်
မျှောလင့်ကြီးစွာ၊ စိတ်ကူးရင်ခဲ့လည်း၊ ဖြစ်မလာနိုင်ခဲ့...
တချိန်တုန်းက၊ ရယ်သံလေးတွေနှင့်ဆူညံခဲ့တဲ့
ဖေဖေ့အိမ်ကြီး၊ ခုတော့တိတ်ဆိတ်စွာ သေရာ်နေသလို..
ဖေဖေနှင့်မေမေရယ်၊ ဘယ်များရောက်နေကြလေ?
သားထွေးလေး ပြန်လာပြီလေ၊ ဒါပေမဲ့ သားနောက်ကျသွားပြီ...
ငိုရုံကလွဲလို့၊ သားဘာများ လုပ်နိုင်အုံးမှာလဲ?
အမှောင်ထုထဲ၊ တိတ်တိတ်လေးနှင့်ယောကျာ်းတန်မဲ့
အားရပါးရ၊ ရှိုက်ငိုမိခဲ့
ဘယ်သူမှလည်း မသိရှာကြ.....
(၂၀၁၃၊ ပထမဆုံး အိမ်ပြန်တုန်း၊ ခံစားချက်လေး၊ ချင်းလိုရေးတဲ့ဟာ မြန်မာလို အတတ်နိုင်ဆုံး ဘာသာပြန်ခြင်းဖြစ်သည်။)
No comments:
Post a Comment